The sky is the limit!

Voordat ik de draad helmaal kwijt raak in het vertellen van al mijn benoemdenwaardigheden, zal ik jullie weer eens updaten vanuit mijn bijzondere positie als vrijwilliger in een township. Het is al een poosje geleden dus ik denk dat het grote steken, gauw uitgebreid zal zijn om te voorkomen dat jullie vanaf nu nog drie uur zitten te lezen. En daarbij reden ter meer om mij, over een luttele 17 dagen, persoonlijk op te komen zoeken en de verhalen van eerste hand te ontvangen.

Ik ben nu sinds drie en een halve week aan de slag bij de school van het Human Dignity Centre (HDC). Ik zit in het lokaal bij Grade 3. Dat zijn kinderen van 8/9 jaar en allemaal afkomstig uit Walmer township. Het is daarom toch wel even andere koek dan mijn oude vertrouwde plekje bij Sinethemba. Meteen op mijn eerste dag werd ik alleen gelaten in de klas en werd van mij verwacht dat ik de kinderen op een professioneel lesje Engels en rekenen zou trakteren. Gelukkig luisteren de kinderen hier al net zo goed naar me als bij Sinethemba en ik kom dan ook niet veel verder dan het verzoek tot stilte en de vraag of ze alsjeblieft kunnen gaan zitten in plaats van elkaar in de haren te vliegen en door het lokaal te rennen. Daarnaast spreken de kinderen hier over het algemeen goed Engels en ze leggen dan ook prima aan me uit dat ze nog niet van plan zijn om te luisteren. De rest van de week heeft dit tafereel zich nog enkele malen herhaald waarbij de docent tussendoor af en toe door het lokaal buldert dat het stil moet zijn en links en rechts een tik uitdeelt. Ik ben het niet helemaal, of ik denk dat ik best mag zeggen helmaal niet, eens met de manier van lesgeven die de docent er hier op nahoudt. Er wordt voornamelijk op het negatieve gedrag gereageerd en de gekste straffen moeten door de kinderen worden uitgevoerd. Ik heb het er dan ook best wel lastig mee om dit allemaal aan te moeten zien. Ik verwacht dat het bij de docent ook deels vanuit onmacht voortkomt. De kinderen zetten namelijk niet alleen mij voor schut, maar ook de docent staat regelmatig voor aap. Af en toe zou ik ze toch graag achter het behang plakken. Ik denk dat een deel van de oorzaak van dit gedrag ligt bij het grote verschil in intelligentie. Een aantal kinderen zijn erg goed in wat zij doen dus snel klaar en vervelen zich dan. Er zijn echter ook twee kindjes die van de meeste schoolvakken geen kaas gegeten hebben. Zij worden vrijwel niet betrokken bij de les al willen ze nog zo graag. Dit samen met mijn fysieke miserie en het missen van vele leuke huisgenootjes heeft er voor gezorgd dat ik een beetje in een dipje ben beland. Wat is Nederland dan toch ineens weer ver weg hé? Gelukkig voel ik me nu uiteindelijk weer wat beter. Ook op het project gaat het nu beter. Ik neem af en toe de kinderen die wat achter lopen apart en wat een complimentje al niet met ze doet. Heerlijk om die glimmende oogjes te zien als ik ze vertel dat ze een antwoord goed hebben. Gokken blijft het helaas nog wel, maar wat hebben ze een zin om er tegenaan te gaan.

In het huis is iedereen, die er bij mijn aankomst was, vertrokken. Gelukkig zijn er ook weer nieuwe vrijwilligers aangekomen en we zijn nu nog met vijf over. Allemaal uit Nederland en vier (oud) Zeeuwen. Klein wereldje he? Buiten het Nederlandse gezelschap in huis heb ik ook de meiden van school, die in Kaapstad aan het bikkelen zijn, gezien. Dus voor een avondje was het HZ-united en dat was top!

Dat ik niet meer aan het werk ben bij Sinethemba wil nog niet zeggen dat ze mij daar weg kunnen houden. Tijdens mijn vrijwilligerswerk had een van de teachers mij uitgenodigd voor haar bruiloft. Dit was natuurlijk de kans van mijn leven om een traditionele Zuid-Afrikaanse bruiloft in een township bij te wonen en voelde me dan ook onwijs vereerd. Met mijn camera om mijn nek en cadeau onder mijn arm ben ik op mijn paasbest vertrokken. Toch wel even spannend hoor. Alleen als blanke vrouw naar een bruiloft in een township. De taxichauffeur was er allicht niet gerust op want zowel de ramen gingen onderweg potje dicht en de deuren op slot. Niet dat hij bang was hoor, maar je kon beter het zekere voor het onzekere nemen, vertelde hij zelf.
Nou het was me echt een hele bijzondere ervaring! Er werd gedanst, gezongen en veel gezegend. Er werd geschreeuwd, gehuild en soms was het stil. Er werd bijna niet gelachen. Er werd taart gesneden maar niet gegeten. De elektriciteit viel uit, maar er werd ongestoord verder getrouwd. Er werd geproost, maar voordat dat kon gebeuren werden de kronen van de flessen met de tanden verwijderd. Er werd gegeten voor het bidden en er werd gegeten, op dat moment alleen ik dus, tijdens het bidden. Het was jammer dat er 99 % van de tijd Xhosa gesproken werd waardoor ik er qua tekst niet veel van heb begrepen, maar de sfeer was onbeschrijfelijk.

Het is niet altijd leuk om leuke dingen te gaan doen. Klinkt misschien raar, maar toch voelt het voor mij zo. Afgelopen vrijdag ben ik, samen met een ander meisje uit het huis, gaan helpen in een soepkeuken. We konden niet meteen vinden waar we moesten zijn, omdat het zich, zo bleek, gewoon in een golfplaten krotje bevond. Geholpen met de groentes raspen en klaarmaken. Terwijl de ruimte zich vulde met heerlijke geuren uit de keuken liep de ‘’wachtkamer’’ vol met mensen die niets liever wilden dan een gratis maaltijd in ontvangst nemen. Met hen zaten ook een aantal kinderen van ongeveer zes tot acht jaar te wachten. Ik verwachtte dat deze met een ouder meegekomen waren, maar dit was helaas niet het geval. Zij waren alleen en kwamen zelfstandig eten ophalen. Dit maakte me best wel verdrietig, maar liet me ook inzien dat het werk wat wij deden nuttig was.
Na enkele uurtjes werden wij opgehaald en stond het weekend voor de deur. Hier komt het stuk wat leuke dingen doen, vervelend maakt. Zat ik die ochtend nog in een kamer vol met mensen die het zelf niet voor elkaar kunnen krijgen om een maaltijd voor hen en/of hun kinderen te verzorgen. Trok ik die middag doodleuk 4000 rand uit de muur om twee dagen op pad te gaan. 4000 rand is hier gemiddeld 1,5 maandsalaris en staat gelijk aan ongeveer 285 euro. Voor de mensen uit het township een gigantische smak geld, voor mij een koopje als je vergelijkt wat ik er allemaal voor terug gekregen heb. Namelijk het vervoer naar Plettenburgbay, een heerlijke braai en stevig ontbijt, een overnachting in een gezellig hostel en een sprong in het onbekende. Want na de adrenalinekick van het bungyjumpen heb ik het een stapje hoger opgezocht en in plaats van een elastiek aan mijn enkels met mijn tenen over het randje van een 216 meter hoge brug, stak ik mijn benen op drie kilometer hoogte uit een vliegtuig met een man op mijn rug. Na mijn benen volgde ook nog de rest van mijn lijfje en stortte we samen met een snelheid van 197 km per uur voor een periode van 35 seconde naar beneden. Ik had die man natuurlijk niet voor niets meegenomen en hij heeft er dan ook voor gezorgd dat wij in een aantal minuten als een veertje naar beneden dwarrelde. Halverwege heb ik letterlijk de touwtjes in handen genomen en de parachute bestuurd. Het was minder spannend dan de bungy, maar het blijft toch wel een aanradertje hoor!

Liefs!