Sappige details

Een dag uit het leven van de vrijwilliger in het Zuid-Afrikaanse land. Over het algemeen heb ik als vrijwilliger absoluut geen klagen. Ik zal daarom vandaag de touwtjes weer in handen nemen en jullie verder kennis te laten maken met mijn waanzinnige ervaringen. Ik verblijf in een vrijwilligershuis in Humewood, een van de veiligere wijken van Port Elizabeth(PE), vlak bij het strand. Er zouden 18 mensen kunnen slapen, maar dan zijn er niet genoeg stoelen in de woonkamer en gemiddeld zijn er dan ook ongeveer 11 mensen in het huis. We hebben een hond die heet Google en rond het gehele huis, net zoals bij alle andere huizen hier in de buurt, staat een muur. Ondanks dat dit een van de veiligere buurten is, is een omheining geen overbodige luxe en vele huizen rond ons voegen daar ook nog prikkel- of stroomdraad aan toe. Overdag mogen we in principe alleen over straat, maar zodra het donker wordt, mag je zowel alleen, als met een groep niet meer wandelen en doen we dus alles met een taxi. Ik vond het in het begin heel raar om opgesloten te zitten in je eigen huis, maar eigenlijk went het heel snel. Tot gisteren toe koos ik ervoor om ook overdag niet alleen over straat te gaan. Heb het één keer gedaan en het voelde een beetje onwennig. Echter is een van onze coördinatoren momenteel terug naar Nederland dus zal ik de zorg voor Google op me nemen. Vandaag voor het eerst met hem gewandeld en ondanks dat ik nog steeds alleen was, voelde ik me wel veilig met hem aan mijn zijde.
Helaas horen we regelmatig, als in de zin van minimaal één keer per week, van schietpartijen met dodelijke afloop. Dit gebeurd vooral in de noordelijke wijken van PE en het draait dan voornamelijk om gang-related geweld. Zij zullen zich dan ook niet op niet-gangleden richten, maar je moet er wel voor zorgen dat je niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent.

In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik aan het werk ben bij Sinethemba. Ik heb de teachers in de afgelopen weken ondersteund tijdens het lesgeven en kreeg zelf de ruimte om activiteiten aan te dragen. Ik heb een jaarplanner voor ze gekocht waarop wij iedere ochtend de afgelopen dag doorstreepte, beschreven wat voor weer het was en welk jaargetijde het is. Op die manier hoop ik dat de kinderen, in het Engels, de dagen van de week leren, de verschillende seizoenen, weersomstandigheden en een besef van tijd krijgen.
Aangezien vele vrijwilligers die bij Sinethemba aan de slag gaan op een of ander moment allemaal ziek worden, was ik best trots om mezelf dat ik het daar al bijna zes weken volhield zonder een centje pijn. Die trots ging helaas aan diggelen toen ik op mijn allerlaatste dag bij Sinethemba verkouden werd. Jep, jullie lezen het goed. Afgelopen week heb ik mijn laatste dagje vrijwilligerswerk bij Sinethemba voltooid. Gek dat je zo snel gehecht raakt aan een plaats die er uit ziet als een mierennest, klinkt als een kippenhok en (vaak) ruikt als een varkensstal. Er ligt vloerbedekking waar de kinderen op zitten tijdens het leren, spelen, slapen en eten. Er wordt wel eens in een broek geplast of overgegeven en nergens hebben ze beter absorberende vloerbedekking als hier. De kindjes vechten vaak, spugen op elkaar en ook ik heb het mogen meemaken hoe het is om in het gezicht getuft te worden. Ze zingen en dansen en gelukkig wordt er ook heel vaak gelachen. De laatste twee weken was ik niet de enige vrijwilliger bij Sinethemba en wij hebben als afscheidshapje samen met en voor de kinderen fruitspiesen gemaakt. Het is een hele andere wereld
om te ervaren en allemachtig, ik ga ze missen!

De afgelopen weken heb ik naast het vrijwilligerswerk ook op een andere manier kennis gemaakt met het land en zijn bewoners. Ik kon het me natuurlijk niet laten gebeuren dat ik drie maanden van mijn leventje in Zuid-Afrika zou doorbrengen, maar geen voet op Kaapstadse bodem zou zetten. Ik heb dan ook samen met twee andere meiden uit het vrijwilligershuis het heft in eigen handen genomen en wij zijn voor een weekend naar Kaapstad vertrokken. Het was me het avontuurtje wel. Op de heenweg werd ik ruw uit mijn nachtrust getrokken toen iemand door onze nachtbus naar voren kwam gedenderd om de buschauffeur tot een halt te roepen. Er hing en ondragelijke stank van gesmolten rubber en we hadden een papwiel. Ongeveer 1,5 uur midden in de nikste staan wachten op vervangend vervoer. Maar eind goed, al goed we hebben Kaapstad bereikt. Er zijn natuurlijk verschillende toeristische highlights, maar het was kiezen of delen en wij kozen voor de Table Mountian. Nou, ik heb hem gezien hoor. En hoe! Op een of andere manier kwamen we op het belachelijke, achteraf belonende, idee om even langs de zijkant van dat ding omhoog te klauteren. Gelukkig had ik een maatje bij die in geen 165 jaar wilde omdraaien, want ik had het na de eerste 28 stappen al wel gezien. Na een respectievelijke 3 uur en voldoende rustpauzes later zijn we dan toch, een half uur later dan gepland, aan de top beland. Het uitzicht was adembenemend! Naast de Table Mountain hebben we natuurlijk nog veel meer gezien, maar die verhalen mogen jullie persoonlijk komen beluisteren als ik terug ben. Onder andere pinguïns, een wijnmakerij en krokodillenbillen zullen aan bod komen.
Ook afgelopen weekend hebben we weer heel wat avonturen ondernomen. Ik heb een poging gedaan tot surfen en heb waanzinnig van my 2 seconds of fame genoten! Ook heb ik voor het eerst écht paard gereden en dan wil je niet weten waar. We zijn door de duinen vertrokken en over het strand terug gegaloppeerd. Beide heel gaaf! Alleen jammer dat ik nu van boven tot onder, onder de blauwe plekken zit en van voor tot achter van de spierpijn barst. Daarbij mijn verkoudheid, hoofdpijn en hittegolven hebben ervoor gezorgd dat ik vandaag een dagje thuis ben gebleven. Daardoor had ik ook de mogelijkheid om met een van de andere vrijwilligers mee naar het vliegveld te gaan om afscheid te nemen. En dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Toen ik hier aankwam viel ik midden in een groep die voornamelijk bestond uit mensen die hier voor langere tijd zouden blijven. Zo langzamerhand beginnen die één voor één te vertrekken en moet ik van iedereen afscheid nemen. Gelukkig komen er ook nieuwe mensen aan, maar blijven die helaas steeds voor één of twee weken, waardoor ik ook die steeds weer zie vertrekken. Tot op heden ben ik daarom degene die het langst zal blijven. Hopelijk zullen er binnenkort mensen aankomen die mij gaan ‘’overleven’’.

Morgen ga ik van start bij een ander onderdeel van Izizwe Projects. Het Human Dignity Centre (HDC) om precies te zijn. Ze hebben hier onder andere een school, naaiatelier en soort van soepkeuken. Ben heel benieuwd en heb er zin in!

Liefs!