Ontroering, verbazing en wellicht wat jaloezie

Lieve allemaal!

Om jullie, ondanks de lage frequentie van publicatie, aan mijn buisje gekluisterd te houden, zal ik een vandaag een ontroerend, verbazingwekkend en jaloersmakend verhaal schrijven. Ik pak de draad op waar ik hem heb losgelaten en in plaats van een eind, brei ik gewoon nog een eindje verder.
Maandag ochtend 10 februari 7:30 uur. Mijn wekker rammelt me wakker en mijn eerste officiële vrijwilligerswerkdag gaat van start. Ik krijg vandaag de introductie bij Walmer township. Ik ben heel benieuwd wat me te wachten staat en heb er zin in. Allereerst krijg ik informatie over het ontstaan van deze township en de reeds gemaakte ontwikkelingen. Heel bijzonder om te horen en eigenlijk ligt de bizarfactor tijdens dit moment bij mij erg hoog. In de tijd van De apartheid leefde de gekleurde/zwarte bevolking in deze township afgezonderd van ‘’de beschaafde wereld’’. Beschaafd is het echter niet geheel te noemen aangezien deze beschaafde wereld degene was die ertoe dwong om hen zonder elektriciteit, stromend water of werkend toilet een bestaan te leiden. Gelukkig waren er ook blanke mensen die een helpende hand hebben uitgestoken en zijn al meerdere positieve ontwikkelingen doorgemaakt sinds De apartheid is opgeheven. Tegenwoordig heeft iedereen toegang tot water, maakt iedereen gebruik van elektriciteit, al dan niet legaal, en ligt het werkeloosheidspercentage nog steeds op 55 procent. Ook alcohol misbruik schijnt hier een groot probleem te zijn.
Na deze informatieve introductie kwam het moment waarop ik het met eigen ogen mocht gaan zien, mocht gaan ervaren. Al wandelend gingen wij de township in en kreeg ik verdere informatie en de mogelijkheid om vragen te stellen. Ik zag koeien, geiten, ezels, kippen en vooral veel zwerfhonden over straat lopen. Zij werden omgeven door afval, scherven en puin. Er liep water over straat, waarover ik me heb verwonderd waar het vandaan kwam en alleen het woord riool kwam in me op. En te midden van dit alles stonden de onderkomens van alle mensen die hier dag in, dag uit hun leven leiden. Ik noem het onderkomens, omdat vele de naam huis niet kunnen krijgen. Golfplaten hutjes afgewisseld met stenen huisjes die hier door de overheid zijn neergezet als tijdelijke oplossing. Ik vond het heel indrukwekkend om te zien en horen.

Tijdens de rondleiding bezoeken we drie verschillende crèches waartussen ik uiteindelijk mag kiezen. Ik vind het erg moeilijk, omdat ik niet weet waar ik mijn besluit op moet baseren. Ik overleg met de coördinator en besluit dat ik mijn vrijwilligerswerk opsplits in twee periodes van zes weken. Voor nu kies ik voor Sinethemba. Het is een crèche waar gemiddeld 85 kinderen, van ongeveer 3 tot en met 6 jaar oud, per dag naar toe komen en soms drie, maar vaak slechts 2 begeleidsters/teachers zijn. Het is een golfplaten gebouw, niet geheel schoon te noemen en er is geen enkel stuk speelgoed te vinden. Ook aan onderwijsmateriaal is hier niks te vinden. Hier heb ik mij de afgelopen weken bezig gehouden. Het is vaak heel leuk om te doen, maar soms ook moeilijk/vervelend. Als ik binnen kom rennen alle kindjes op me af en word ik als een heus klimtoestel gebruikt. Fijn om al die blije koppies te zien, maar ondanks de glimlachjes en lichtjes in de ogen, verraden de rotte tanden met grote gaten en kapotte kleding de ware situatie waarin zij verkeren. De kindjes spreken slecht tot geen Engels en dat maakt communiceren erg lastig. Ook gaan dingen hier anders dan ik gewend ben. Zo is het hier niet ongewoon om een oorvijg uit te delen. Ik denk dat de kindjes heel goed weten dat ik en wellicht de meeste andere vrijwilligers dit niet doen en ze luisteren daarom ook voor geen ene millimeter naar me. Gelukkig kan ik ook vaak met en soms om ze lachen en de dagen vliegen dan ook voorbij.

Naast mijn vrijwilligerswerk doe ik ook ontzettend veel andere dingen. We liggen op het strand, gaan winkelen op de markt of in het winkelcentrum, wonen een rugby game bij, gaan met zijn alle uit eten of maken een uitstapje. Een aantal van deze dingen die tot nu toe indruk op mij hebben gemaakt zijn een bezoek aan de kerk. De mensen zijn hier ontzettend gelovig en putten hier veel kracht uit. Ik vond het heel bijzonder om te zien hoe hier met het geloof wordt omgegaan. Tijdens de dienst, die gewoon in een bijgebouw van een school wordt gehouden, wordt gehuild, gezongen en gedanst. Er was zelfs iemand die een buikschuiver maakte en daar werd absoluut niet vreemd van opgekeken.
Ook het bezoek aan Addo Elephant Park heeft veel indruk op me gemaakt. Echter op een hele andere manier. Ik mag 3/5 big five leden van mijn lijstje strepen. Heel bijzonder om op 20 meter afstand, uiteraard in een auto, te staan van twee gigantische leeuwen, een grote kudde olifanten te zien drinken en zwemmen. Over alle ander dieren die wij hebben gezien nog maar te zwijgen.
Ik wil jullie nog even over de adrenalinekick van het jaar vertellen. Ik ben namelijk afgelopen zaterdag, 1 maart 2014 van de hoogste bungy bridge ter wereld gesprongen. Man wat een kick is dat! Met mijn tenen over het betonnen randje van een brug op 216 meter hoogte. Met niets meer dan een geweldig uitzicht en een elastiek aan je enkels en het aftellen van drie naar één een sprong in de diepte maken….


Ik brei nog geen eind aan mijn verhaal, maar laat de draad voor nu wel even vieren.

Liefs!